Graccho, eius fere, aequalí?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Venit ad extremum; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quae cum essent dicta, discessimus. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Duo Reges: constructio interrete. Iam contemni non poteris. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam
a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio
differatur.

Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens
iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas,
liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis
eiusdem.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Praeteritis, inquit, gaudeo. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

• Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret.
• Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.
• Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
• Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
• Scrupulum, inquam, abeunti;

Reliqui sibi constiterunt, ut extrema cum initiis convenirent, ut Aristippo voluptas, Hieronymo doloris vacuitas, Carneadi frui principiis naturalibus esset extremum.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

1. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem.
2. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.
3. Nihil ad rem! Ne sit sane;

At certe gravius.

Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?

Ita credo.

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Istic sum, inquit.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Stoicos roga.

Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Quis negat?

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

Bork

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.